Emil Kalinowski
Rok urodzenia 1988, pochodzi ze wsi Kalinowo-Solki w województwie podlaskim. Absolwent LO im. Króla Kazimierza Jagiellończyka w Wysokiem Mazowieckiem (2007) oraz Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (2012). Doktorat na Wydziale Historycznym UW (2018) na podstawie dysertacji "Szlachta ziemi bielskiej wobec bezkrólewi w XVI-XVII wieku".
Zainteresowania naukowe: dzieje Rzeczypospolitej w XVI-XVII wieku, drobna szlachta podlaska i mazowiecka, historia lokalna i mikrohistoria, genealogia, heraldyka.
Ważniejsze publikacje:
"Ród Kalinowskich herbu Ślepowron w XVII wieku" (Warszawa 2013),
"Strachy na Lachy — na Podlasiu: szlachta ziemi bielskiej w walce z powstaniem Chmielnickiego (1648–1649)" („Przegląd Historyczny”, t. CV, 2014, z. 1),
"Historia obszaru Gminy Wysokie Mazowieckie" (Wysokie Mazowieckie 2015),
"Podlasianin Wielkopolaninem? Z nieznanych dziejów przynależności terytorialnej Podlasia po 1569 r." („Przegląd Historyczny”, t. CVI, 2015, z. 3).
"Aktywność polityczna szlachty podlaskiej podczas pierwszego bezkrólewia" („Kwartalnik Historyczny”, R. CXXIII, 2016, z. 2),
"Ni wino, ni woda. Z alkoholowych dziejów szlachty bielskiej w XVI–XVII w." („Przegląd Historyczny”, t. CVIII, 2017, z. 2),
"Historia obszaru Gminy Kulesze Kościelne" (Kulesze Kościelne 2018),
"Szlachta ziemi bielskiej wobec bezkrólewi w XVI-XVII wieku" (Warszawa 2020).
Zainteresowania naukowe: dzieje Rzeczypospolitej w XVI-XVII wieku, drobna szlachta podlaska i mazowiecka, historia lokalna i mikrohistoria, genealogia, heraldyka.
Ważniejsze publikacje:
"Ród Kalinowskich herbu Ślepowron w XVII wieku" (Warszawa 2013),
"Strachy na Lachy — na Podlasiu: szlachta ziemi bielskiej w walce z powstaniem Chmielnickiego (1648–1649)" („Przegląd Historyczny”, t. CV, 2014, z. 1),
"Historia obszaru Gminy Wysokie Mazowieckie" (Wysokie Mazowieckie 2015),
"Podlasianin Wielkopolaninem? Z nieznanych dziejów przynależności terytorialnej Podlasia po 1569 r." („Przegląd Historyczny”, t. CVI, 2015, z. 3).
"Aktywność polityczna szlachty podlaskiej podczas pierwszego bezkrólewia" („Kwartalnik Historyczny”, R. CXXIII, 2016, z. 2),
"Ni wino, ni woda. Z alkoholowych dziejów szlachty bielskiej w XVI–XVII w." („Przegląd Historyczny”, t. CVIII, 2017, z. 2),
"Historia obszaru Gminy Kulesze Kościelne" (Kulesze Kościelne 2018),
"Szlachta ziemi bielskiej wobec bezkrólewi w XVI-XVII wieku" (Warszawa 2020).
less
InterestsView All (17)
Uploads
Papers by Emil Kalinowski
Wojskowa i polityczna kariera Wacława przypadła na okres panowania Jana III Sobieskiego i pierwszą dekadę rządów Augusta II. Wywodzący się z niezamożnej rodziny szlachty cząstkowej z ziemi drohickiej na Podlasiu związał swe losy z miejscowym potentatem, Stefanem Mikołajem Branickim, właścicielem rozległych dóbr tykocińsko-białostockich. Znaczącą pozycję, jaką sobie zdobył w wojsku i wśród braci szlacheckiej, Jaruzelski zawdzięczał zarówno protekcji patrona, jak też własnym umiejętnościom i zasługom. Dzięki temu od li tylko tytularnego urzędu stolnika nowogrodzkiego doszedł do prestiżowego i dającego dość szerokie prerogatywy stanowiska chorążego ziemi bielskiej. Jego aktywność na polu publicznym wykraczała poza lokalny horyzont, wielokrotnie posłował na sejmy, gdzie dał się poznać jako wytrawny parlamentarzysta, miał też w swoim dossier godność sędziego trybunalskiego. Prześledzenie barwnego życiorysu Wacława Jaruzelskiego pozwala przyjrzeć się z bliska charakterystycznym zjawiskom epoki, w której żył. Towarzysząc mu na kolejnych etapach kariery możemy prześledzić destrukcyjny wpływ podziałów fakcyjnych w obrębie jednego sejmiku ziemskiego (spór stolnika koronnego Stefana Mikołaja Branickiego z wojewodą bracławskim Janem Gnińskim), później zaś – w skali całego państwa (sprawa Sapiehów). Dramatyczny protest Jaruzelskiego przeciwko wymuszonej obcą przemocą elekcji Stanisława Leszczyńskiego, a potem trudna decyzja o przejściu na stronę nie cieszącego się dużą sympatią poddanych Augusta II stanowią niejako sumę doświadczeń polskiej i litewskiej szlachty tamtych burzliwych lat.
Wojskowa i polityczna kariera Wacława przypadła na okres panowania Jana III Sobieskiego i pierwszą dekadę rządów Augusta II. Wywodzący się z niezamożnej rodziny szlachty cząstkowej z ziemi drohickiej na Podlasiu związał swe losy z miejscowym potentatem, Stefanem Mikołajem Branickim, właścicielem rozległych dóbr tykocińsko-białostockich. Znaczącą pozycję, jaką sobie zdobył w wojsku i wśród braci szlacheckiej, Jaruzelski zawdzięczał zarówno protekcji patrona, jak też własnym umiejętnościom i zasługom. Dzięki temu od li tylko tytularnego urzędu stolnika nowogrodzkiego doszedł do prestiżowego i dającego dość szerokie prerogatywy stanowiska chorążego ziemi bielskiej. Jego aktywność na polu publicznym wykraczała poza lokalny horyzont, wielokrotnie posłował na sejmy, gdzie dał się poznać jako wytrawny parlamentarzysta, miał też w swoim dossier godność sędziego trybunalskiego. Prześledzenie barwnego życiorysu Wacława Jaruzelskiego pozwala przyjrzeć się z bliska charakterystycznym zjawiskom epoki, w której żył. Towarzysząc mu na kolejnych etapach kariery możemy prześledzić destrukcyjny wpływ podziałów fakcyjnych w obrębie jednego sejmiku ziemskiego (spór stolnika koronnego Stefana Mikołaja Branickiego z wojewodą bracławskim Janem Gnińskim), później zaś – w skali całego państwa (sprawa Sapiehów). Dramatyczny protest Jaruzelskiego przeciwko wymuszonej obcą przemocą elekcji Stanisława Leszczyńskiego, a potem trudna decyzja o przejściu na stronę nie cieszącego się dużą sympatią poddanych Augusta II stanowią niejako sumę doświadczeń polskiej i litewskiej szlachty tamtych burzliwych lat.