can

Galego can¹

• Etimoloxía: do galego-portugués can, do latín canis, -is, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

• Pronuncia: [ˈkaŋ] (AFI)

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: cans)

1. (Zooloxía) Mamífero doméstico de nome científico Canis familiaris. A femia do can é a cadela e o cachorro, cadelo.
   • Sinónimos: cucho.
   • Termos relacionados: canceira.
2. (Mariña) Arte de pesca que consiste nun angazo cunha rede detrás, coa que se apañan moluscos enterrados na area do fondo.
3. Moeda antiga equivalente a 10 céntimos de peseta.
   • Observacións: Diferenciábase entre can grande, 10 céntimos, e can pequeno (5 céntimos).
   • Sinónimos: pataco, patacón.
4. Moeda antiga equivalente a 5 céntimos de peseta.
   • Sinónimos: cadela, can pequeno, carocha.
5. (Figurado) Diñeiro, capital.
   • Exemplo: Deuse á bebida e quedou sen un can.
     
     
   • Sinónimos: patacón.
6. (Zooloxía) Peixe máis coñecido como cabracho (Scorpaena scrofa).
   • Sinónimos: cabracho.

Véxase tamén

• ameixa de can
• can da res, can das vacas
• can de palleiro
• can do mar, can mariño
• Can Maior (Canis Maior) e Can Menor (Canis Minor)
• caramuxo de can
• cebola de can
• herba do can
• lingua de can
• peros de can
• uvas de can
• vida de can
• mexacán

Fraseoloxía

• botar os cans [a un]
• can do mar
• can do urco
• can merendeiro
• despertar o can que dorme
• meter os cans na bouza
• ser can vello
• cara de can
• coma o can e o gato
• como quen llo dá a un can
• coma un can
• ¡cóntalle os pelos a un can!

Traducións

(1) Canis familiaris

Alemán: Hund (de). Limburgués: hóndj (li) Algonquino: animosh (alq). Arapaho: he3 (arp). Castelán: perro (es). Catalán: gos (ca), ca (ca). Cheién: hótame (chy). Francés: chien (fr). Inglés: dog (en), hound (en). Italiano: cane (it). Latín: canis (la). Polaco: pies (pl). Portugués: cão (pt). Tuscarora: čír (tus). Vasco: txakur (eu), zakur (eu)

(3) Moeda antiga

Castelán: perra (es).

can²

• Etimoloxía: do latín quam.

• Pronuncia: /ˈkaŋ/ (AFI)

Adverbio

can

1. Apócope de canto, que se emprega ante un adxectivo ou un adverbio para remarcalos.

can³

• Pronuncia: /ˈkaŋ/ (AFI)

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: cans)

1. (Historia) Khan.

Afar

Substantivo

can

1. (Alimentación) Leite.

Asturiano

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: canes)

1. (Zooloxía) Can.
   • Sinónimos: perru.

Castelán

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

• Pronuncia: [kan] (AFI)

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: canes)

1. (Zooloxía) Can.
   • Sinónimos: perro.

Galego-portugués

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

• Pronuncia: [ˈkã] (AFI)

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: cans)

1. (Zooloxía) Can.

Descendentes

• Galego: can
• Portugués: cão

Galés

• Escoitar: «can» (Ficheiro ─ axuda)

Substantivo

can

1. (Alimentación) Fariña.

Inglés can¹

• Escoitar: «can» (Ficheiro ─ axuda)

Verbo

to can ----

presente	presente (3ª persoa)	pretérito	participio	xerundio
can	can	could	-	couth (obsoleto) been able to

1. Poder.

can²

• Escoitar: «can» (Ficheiro ─ axuda)

Substantivo

can

1. Lata.

Interlingua

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

Substantivo

can (sg: can; pl: canes)

1. (Zooloxía) Can.

Irlandés

• Etimoloxía: do irlandés antigo canaid, do protocéltico *kaneti, do protoindoeuropeo *keh₂n-.

Verbo

can

1. Cantar.

Istriota

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

Substantivo masculino

can

1. (Zooloxía) Can.

Lígur

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: chen)

1. (Zooloxía) Can.

Occitano

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: cans)

1. (Zooloxía) Can.

Véneto

• Etimoloxía: do latín canis, do protoindoeuropeo *ḱwṓ.

• Pronuncia: [kaŋ] (AFI)

Substantivo masculino

can (sg: can; pl: cani)

1. (Zooloxía) Can.