Sekherbejo

duonseka herbejo (*Mesobromion erecti*) sur suda konkkalka deklivo en la germana mezmontaro Rhön, kun granda nombro de ordinara pulsatilo

varmaj kalksekrazenoj estas preferataj kreskejoj de Ophrys araneola

sablo-sekrazeno kun greso kaj musko kaj parte nekovrita grundo en la sabloareo de la germana urbo Darmstadt

junipera erikejo en la valo dela rivero Werra, Turingio

Sekherbejo aŭ sekrazeno estas seka kaj nutraĵmalriĉa kaj speciriĉa herbejo. Ĝi estas falĉata regule por gajni fojno,. Parte ĝi estas ankaŭ paŝtata en aŭtuno. Sen uzado tiaj areoj en Mezeŭropo post certa tempo krekus arbojn kaj ĝi iĝas arbaroj. Naturaj sekherbejoj en Eŭropo nur troviĝas en apudriveraj zonoj kaj rokŝtupoj interne de la Alpoj.Ekzistas pruvoj, ke ekde la bronza epoko kaj precipe ekde la romia epoko homoj uzis sekajn areojn por rikolti fojnon. Dum la alta mezepoko tiu uztipo estis tre disvastigata. El tio evoluiĝas tre specioriĉa biotopa tipo, kiu baziĝas sur homa kulivado.

Kun pli ol 100 plantspecioj po aro kaj ĝis 1000 insektaj specioj la sekherbejoj apartenas al la plej specioriĉaj vivejoj en Mezeŭropo. Ili hodiaŭ estas tre minacataj pro la agrikultura intencivigo kaj fino de uzado. La unua degenera ŝtupo pro nutraĵaldono estas duonseka herbejo. Speciale signifa estas la rezigno de sterkado. Gravaj estas krome la datoj de la falĉado. La falĉtekniko fine decidas, ĉu certaj bestpopolacioj (ekzemple ortopteroj) havas supervivŝancon: Falĉilo kaj simpla traba falĉmaŝino kompare kun rotacia falĉmaŝino aŭ fojnorkoltatoro estas idealaj.

Literaturo

O. V. Drachenfels: Rote Liste der gefährdeten Biotoptypen in Niedersachsen. In: Naturschutz und Landschaftspflege in Niedersachsen. Band 34, 1996, S. 1–146.
G. Jeckel: Syntaxonomische Gliederung, Verbreitung und Lebensbedingungen nordwestdeutscher Sandtrockenrasen (Sedo-Scleranthetea). In: Phytocoenologia. Band 12, Heft 1, 1984, S. 9–153.
A. Jentsch, W. Beyschlag, Werner Nezadal, T. Steinlein und W. Welß: Bodenstörung – treibende Kraft für die Vegetationsdynamik in Sandlebensräumen. In: Naturschutz und Landschaftsplanung. Band 34, Heft 2/3, 2002, S. 37–44.
Heinz-Dieter Krausch: Die Sandtrockenrasen (Sedo-Scleranthetea) in Brandenburg. In: Mitteilungen der Floristisch-Soziologischen Arbeitsgemeinschaft. Neue Folge Band 13, 1968, S. 71–100.
R. Pott und J. Hüppe: Die Hudelandschaften Nordwestdeutschlands. In: Abhandlungen aus dem Westfälischen Museum für Naturkunde. Band 53, Heft 1/2, Münster 1991
R. Tüxen: Zur Geschichte der Sand-Trockenrasen (Festuco-Sedetalia) im nordwestdeutschen Alt-Diluvium. In: Mitteilungen der Floristisch-Soziologischen Arbeitsgemeinschaft. Neue Folge Band 8, 1960, S. 338–341.
B. Beinlich und H. Plachter (Hrsg.): Schutz und Entwicklung der Kalkmagerrasen der Schwäbischen Alb. Beiheft Veröffentlichungen für Naturschutz und Landschaftspflege Baden-Württemberg, Band 83, 1995

Vidu ankaŭ

Eksteraj ligiloj

www.umwelt-schweiz.ch/tww^{[rompita ligilo]}