dzikus

Polish

Etymology

From dziki +‎ -us.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ˈd͡ʑi.kus/

• (Masovia):
  • (Near Masovian) IPA^(key): /ˈd͡ʑi.kus/

• Audio 1:

  (file)

• Audio 2:

  (file)

• Rhymes: -ikus
• Syllabification: dzi‧kus

Noun

dzikus m pers (female equivalent dzikuska, diminutive dzikusek)

1. (offensive) savage, barbarian (person not living in a civilization)

   Synonyms: barbarzyńca, dziecko natury, dziki

2. (colloquial, derogatory) savage, barbarian (primitive, violent, and aggressive person)
3. (colloquial, derogatory) loner (shy person who has difficulty getting in touch with other people, especially in company, and enjoys solitude)

   Synonym: samotnik

4. (Near Masovian) wild child (wild or misbehaved child)

Declension

Declension of dzikus

	singular	plural
nominative	dzikus	dzikusi/dzikusy (deprecative)
genitive	dzikusa	dzikusów
dative	dzikusowi	dzikusom
accusative	dzikusa	dzikusów
instrumental	dzikusem	dzikusami
locative	dzikusie	dzikusach
vocative	dzikusie	dzikusi

Noun

dzikus m animal

1. (colloquial, humorous) untamed animal

Declension

Declension of dzikus

	singular	plural
nominative	dzikus	dzikusy
genitive	dzikusa	dzikusów
dative	dzikusowi	dzikusom
accusative	dzikusa	dzikusy
instrumental	dzikusem	dzikusami
locative	dzikusie	dzikusach
vocative	dzikusie	dzikusy

Further reading

• dzikus in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dzikus in Polish dictionaries at PWN
• Władysław Matlakowski (1891) “dzikus”, in “Zbiór wyrazów ludowych dawnej ziemi czerskiej”, in Sprawozdania Komisyi Językowej Akademii Umiejętności, volume 4, Krakow: Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego, page 363