Kościół farny
Kościół farny, także fara (niem. Pfarre, Pfarrei, Pfarrkirche, czyli probostwo, parafia) – dawne określenie nadawane kościołowi parafialnemu, które nawiązuje do tradycji średniowiecza. Fary budowano najczęściej w bezpośrednim sąsiedztwie rynku.
Obecnie kościołem farnym nazywa się najstarszy kościół w mieście lub główny kościół dekanatu. W miastach biskupich nazwa dla drugiego kościoła po katedrze. Określenie fara czasem odnosi się do samego terytorium parafii.
Na obszarze niemieckojęzycznym określenie „kościół farny” (niem. Stadtkirche) stosowane jest również w przypadku głównych kościołów ewangelickich, nie tylko o średniowiecznej metryce – np. śródmiejski kościół reformowany czy luterański w Wiedniu.
W etnolekcie śląskim fara oznacza budynek probostwa (podobnie jak w języku czeskim), a farorzem mianuje się proboszcza danej parafii (czeski: farář).
- Chuda fara, sam ksiądz dzwoni,
- Chuda fara – panna stara.
Samuel Linde określa, że fara to są obywatele do jednego pasterza należący i urząd pasterza nad nimi.[potrzebny przypis]
Galeria
[edytuj | edytuj kod]- Kościoły farne w Polsce
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kopaliński W., Słownik mitów i tradycji kultury, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987, ISBN 83-06-00861-8.