schreeuwen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schrêwen, from Old Dutch *skrēwon, from Proto-Germanic *skraiwōną. Related to Dutch schreien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxreːu̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -eːu̯ən

Verb

schreeuwen

1. To yell; to bellow; to shout; to talk loudly.
2. To scream; to shriek.
3. Of a colour or design: to be extremely conspicuous.

   Dit behang schreeuwt nogal. — This wallpaper is rather loud.

Inflection

Conjugation of schreeuwen (weak)
infinitive	schreeuwen
past singular	schreeuwde
past participle	geschreeuwd
infinitive	schreeuwen
gerund	schreeuwen n
	present tense	past tense
1st person singular	schreeuw	schreeuwde
2nd person sing. (jij)	schreeuwt, schreeuw2	schreeuwde
2nd person sing. (u)	schreeuwt	schreeuwde
2nd person sing. (gij)	schreeuwt	schreeuwde
3rd person singular	schreeuwt	schreeuwde
plural	schreeuwen	schreeuwden
subjunctive sing.1	schreeuwe	schreeuwde
subjunctive plur.1	schreeuwen	schreeuwden
imperative sing.	schreeuw
imperative plur.1	schreeuwt
participles	schreeuwend	geschreeuwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• gillen
• krijsen

Derived terms

• aanschreeuwen
• beschreeuwen
• naschreeuwen
• overschreeuwen
• toeschreeuwen
• uitschreeuwen
• van de daken schreeuwen
• verschreeuwen

Descendants

• Afrikaans: skree, skreeu
• Negerhollands: skreeuw, skreuw, skreew

Noun

schreeuwen

1. plural of schreeuw