Noir Désir
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Οι Noir Désir (Σκοτεινή Επιθυμία) ήταν δημοφιλές γαλλικό ροκ συγκρότημα των δεκαετιών 1980, 1990 και 2000 με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους στο ενεργητικό του. Θεωρούνται ως ένα από τα καλύτερα γαλλικά ροκ συγκροτήματα, μέχρι που ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Bertrand Cantat δολοφόνησε την σύντροφό του Marie Trintignant. Η συνολική δυσφήμιση του συγκροτήματος οδήγησε στην οριστική διάλυσή του το 2010.
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το συγκρότημα πρωτοσχηματίστηκε το 1980 από τον Bertrand Cantat και τον κιθαρίστα Serge Teyssot-Gay, συμφοιτητές σε κολλέγιο στο Μπορντώ. Λίγους μήνες αργότερα προστέθηκε ο ντράμερ Denis Barthe και η σύνθεση συμπληρώθηκε με τον μπασίστα Vincent Leriche. Το 1982 o Serge Teyssot-Gay άφησε το συγκρότημα για να δημιουργήσει το ντουέτο B.A.M. και στη θέση του ήρθε ο μπασίστας Frédéric Vidalenc. Με την επιστροφή του Teyssot το 1985, η σύνθεση σταθεροποιήθηκε στους Bertrand Cantat, Denis Barthe, Serge Teyssot-Gay και Frédéric Vidalenck για τα επόμενα δέκα χρόνια. Στη μέχρι τότε πορεία του, το γκρουπ έγινε γνωστό σαν μέρος της underground σκηνής της πόλης, παίζοντας πανκ και new wave, χωρίς ωστόσο ηχογραφήσεις.
Το πρώτο τους άλμπουμ, το μίνι Lp Où veux tu qu'je r'garde? κυκλοφόρησε το 1987, ενώ το επόμενο, Veuillez rendre l'âme (à qui elle appartient), που κυκλοφόρησε το 1989, τους έκανε αρκετά γνωστούς, ιδιαίτερα για το κομμάτι Aux Sombres Héros de l'Amer, κάτι που δεν άρεσε στους ίδιους, αφού δεν ήθελαν να γίνουν εμπορικό συγκρότημα. Παρόλα αυτά περιοδεύουν στη Γαλλία, αλλά και στη Σοβιετική Ένωση και τον Καναδά. Το επόμενο άλμπουμ Du ciment sous les plaines, που κυκλοφορεί αρχές του 1991, σηματοδοτεί μια στροφή σε πιο μαύρη ατμόσφαιρα και πιο άγριο ήχο, μαζί με διάθεση για πολιτική και κοινωνική κριτική. Γίνονται πλατιά γνωστοί και περιοδεύουν σε πολλά μέρη ανά τον κόσμο, ενώ στο τέλος του χρόνου κυκλοφορεί σε ανάλογο ύφος και θεματολογία και το LP Tostaky. Η ένταση και το πάθος της περιοδείας που ακολούθησε (και που έδωσε το υλικό για το ζωντανό άλμπουμ Deus Irae του 1994) στέλνει τον Cantat στο νοσοκομείο για εγχείρηση στις φωνητικές χορδές κι ακολουθεί μια περίοδος σχετικής απραξίας.
Οι Noir Désir επιστρέφουν το 1996 με το άλμπουμ 666667 Club και τον Jean-Paul Roy στη θέση του Vidalenc κι αρχίζει μια νέα περίοδος επιτυχίας, που αυτή τη φορά επεκτείνεται και στο mainstream. Το 1998 κερδίζουν το βραβείου του συγκροτήματος της χρονιάς για το τραγούδι τους L'Homme pressé, όμως αρνούνται να παραστούν στη βράβευση. Η περιοδεία που ακολούθησε το άλμπουμ κατέληξε σε δεύτερη εγχείρηση για τον Cantat, κι έτσι οι εμφανίσεις του αραίωσαν. Συνέχισαν όμως να εμφανίζονται σε φεστιβάλ κατά της παγκοσμιοποίησης και του ρατσισμού, ενώ διοργάνωσαν και το φεστιβάλ "Μια μέρα στο Μπορντώ".
Στο σημείο αυτό οι Noir Désir ήταν το πιο δημοφιλές ροκ συγκρότημα της Γαλλίας, μια θέση που θεωρείται ότι κατέχουν μέχρι σήμερα. Οι εμπνευσμένοι στίχοι του Cantat, επηρεασμένοι από τη Γαλλική λογοτεχνία αλλά και από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, και ντυμένοι με μια μουσική που χαρακτηρίζεται από έμπνευση αλλά και πολυμορφία, καθώς δανείζεται από το πανκ, το ροκ, τη γαλλική παράδοση πολλές φορές αλλά και την ηλεκτρονική και έθνικ μουσική, στην οποία έκαναν στροφή αργότερα, τους δίνουν μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα γαλλικά αλλά και γενικότερα τα ευρωπαϊκά συγκροτήματα. Η διάθεσή τους για κοινωνική κριτική και η συνεπής στάση τους απέναντι στις θέσεις τους και τη μουσική τους, παρά την επιτυχία τους, τους έκανε πολύ δημοφιλείς στη γαλλική νεολαία.
Επόμενη κυκλοφορία το One Trip/One Noise με ρεμίξ τραγουδιών τους και η συλλογή En route pour la joie. Το 2001 κυκλοφορούν το δίσκο Des visages des figures, στον οποίο συμμετέχουν αρκετοί προσκεκλημένοι. Το τραγούδι τους Le Vent nous portera στο οποίο συμμετέχει ο Μάνου Τσάο φτάνει στο νούμερο 3 των charts της Γαλλίας αλλά κάνει αρκετή επιτυχία και στο εξωτερικό.
Στις 1 Αυγούστου 2003 στο Βίλνιους της Λιθουανίας, ο Cantat σε έκρηξη ζήλειας ξυλοκοπησε με 19 χτυπήματα στο κεφάλι τη φίλη του ηθοποιό Μαρί Τρεντινιάν με αποτέλεσμα να πεθάνει λίγες μέρες αργότερα από οίδημα στον εγκέφαλο. Στις 29 Μαρτίου του 2004 ο τραγουδιστής του φημισμένου γαλλικού συγκροτήματος καταδικάστηκε για φόνο με ενδεχόμενο δόλο, σύμφωνα με το δίκαιο της Λιθουανίας. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν 8χρόνια κάθειρξη και ο Καντά ζήτησε να την εκτίσει στη Γαλλία, αίτημα που έγινε δεκτό. Η οικογένεια κατέθεσε έφεση ζητώντας πιο σκληρή ποινή την οποία όμως απέσυρε αργότερα. Ο Καντά βγήκε από τη φυλακή το 2007 έχοντας εκτίσει το μισό της ποινής καθώς το γαλλικό δίκαιο επιτρέπει την αποφυλάκιση με αναστολή στο μισό χρόνο, αν ο κρατούμενος επιδείξει καλή συμπεριφορά. Η πρόωρη αποφυλάκισή του προκάλεσε την οργή φεμινιστικών οργανώσεων, αλλά και της οικογένειας Τρεντινιάν.[1]
Τα εναπομείναντα μέλη κυκλοφόρησαν το 2005 τη συλλογή Noir Désir en public και το DVD Noir Désir en images, στη δημιουργία των οποίων συμμετείχε και ο Cantat. Τα υπόλοιπα μέλη επίσης έγραψαν τη μουσική για την ταινία Enfermés Dehors του 2006. Οι Νoir Desir έδωσαν συναυλία με τον Cantat στο Bordeaux τον Οκτώβριο του 2010 αλλά συνάντησαν πολλές αντίδρασης οργανώσεων για τα δικαιώματα των γυναικών καθώς ο τραγουδιστής είχε πρόσφατα υπονοηθεί ότι ευθυνόταν για την αυτοκτονία της συζύγου του Κριστίνα Ραντι. Το συγκρότημα διαλύθηκε οριστικά ένα μηνα μετά.
Δισκογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Où veux tu qu'je r'garde? (1986)
- Veuillez rendre l'âme (à qui elle appartient) (1989)
- Du ciment sous les plaines (1991)
- Tostaky (1992)
- Dies Irae (live) (1994)
- 666667 Club (1996)
- One Trip / One Noise (1998 - remixes)
- En route pour la joie (2000 - compilation)
- Des visages des figures (2001)
- Noir Désir en public (2005)
- Noir Désir en images (DVD) (2005)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Aφιέρωμα στα ελληνικά στο mic.gr.