Sede del Parllamentu Nacional de Serbia

Sede del Parllamentu Nacional de Serbia
	Народна скупштина Србије (sr)
	edificiu parllamentariu
Llocalización
País	Serbia
Distritu	City of Belgrade (en)
Ciudá	Belgráu
Conceyu	Stari Grad (es)
Coordenaes	44°48′42″N 20°27′57″E / 44.8117°N 20.4658°E
	Sede del Parllamentu Nacional de Serbia Sede del Parllamentu Nacional de Serbia (Serbia)
Comisariu	Reinu de Serbia
Arquiteutura
Arquiteutu/a	Konstantin Jovanović; Nikolay Krasnov (es)
Estilu	Academicismu; neobarrocu
Patrimoniu

El Parllamentu Nacional construyir nel terrén llindáu peles cais Takovska, la Plaza de Nikola Pašić y Vlajkovićeva, na inmediata cercanía del Antiguu^[1] y del Nuevu Palaciu real^[2] y del Xardín real (güei Pionirski park), colos que forma un conxuntu arquiteutónicu-funcional. Edificar ente 1907 y 1936. La hestoria de la so construcción, con numberoses interrupciones y cambeos del proyeutu y cola participación de los arquiteutos nacionales más importantes de la primer metá del sieglu XX, reflexa simbólicamente la tumultuosa hestoria y la vida parllamentaria del estáu serbiu y depués del yugoslavu.

El primitivu edificiu del Parllamentu Nacional, que s'allugaba nel llugar del actual cine “Odeon” (na esquina de les cais Kraljice Natalije y Kneza Miloša), yera un edificiu modestu, diseñáu a partir d'exemplos de l'arquiteutura balcánica secular. Cuando Serbia consiguió la independencia y el rangu de reinu, la humilde apariencia del edificiu resultaba indigna pal parllamentu d'un estáu soberanu. Pal nuevu terrén escoyóse la zona despoblada del mercáu ganaderu al llau de la mezquita Batal”,^[3] qu'atestaba cola zona edificada de la ciudá. A que s'escoyera esti sitiu, que provocó grandes polémiques na opinión pública d'antaño, contribuyó la cercanía del llugar en que se celebrara la Gran Asamblea Popular de Serbia en 1830, na que se lleó l'Edictu del Sultán (Hatiserif) sobre los derechos del pueblu serbiu y el derechu d'heredar el tronu principescu.

En 1892 el Ministeriu de Construcción encargó'l diseñu del proyeutu d'un nuevu edificiu parllamentariu al arquiteutu Konstantin Jovanović^[4] (1849 – 1923), que demostró la so maestría en diseños d'edificios representativos col proyeutu del Bancu Nacional de Serbia^[5] y con numberosos edificios públicos yá realizaos na capital austrohúngara. Sicasí, poles revoltosu circunstancies polítiques y problemes financieros, la construcción foi retardada mientres dellos años, al cabu de los que se contrató al arquiteutu Jovan Ilkić (1857 – 1917), ganador del concursu reabiertu pal edificiu del Parllamentu Nacional, en 1901. Yá que cola promulgación de la nueva constitución el Reinu de Serbia pasó a tener un parllamentu bicameral, el nuevu proyeutu cumplía colos requisitos dempués de los cambeos del programa, según el cual l'edificiu allugaría so un techu'l parllamentu nacional, el senáu y el conseyu d'estáu, según les dependencies comunes, despachos y un númberu fayadizu d'oficines. Sicasí, tocantes a la composición xeneral, la organización espacial y los principales elementos de diseñu estilísticu-arquiteutónicu, el proyeutu de Ilkić sofitar en gran midida nos dibuxos de Jovanović, de 1892. Pol obviu paecencia ente los dos proyeutos, nun faltaron crítiques del públicu, que cuestionaba l'autenticidá de l'autoría y proponía una nueva convocación del concursu qu'esixiría la construcción d'un edificiu parllamentariu n'estilu nacional.

A pesar de que, mentanto, en 1903 asocedió'l cambéu dinásticu y de que se promulgó una constitución nueva, cola cual el parllamentu volvía ser unicameral, nun s'arrenunció del proyeutu de Ilkić. L'entamu oficial de les obres celebrar cola puesta de la primer piedra'l 27 d'agostu de 1907, en presencia del rei Petar I Karađorđević y l'herederu al tronu Đorđy, de los diputaos y el cuerpu diplomáticu. La carta estatutoria, que naquella ocasión inxertar nos cimientos, contenía los nomes del rei, del arzobispu y del arquiteutu principal- Jovan Ilkić. La realización de les obres foi confiada al conocíu contratista belgradense Vasa Tešić. Los aturbolinaos acontecimientos históricos mientres el siguiente deceniu causaron qu'hasta'l final de la Primer Guerra Mundial l'edificiu llevantárase solo hasta l'altor del primer pisu. La formación del Reinu de los Serbios, Croates y Eslovenos resultó na necesidá de nuevos cambeos del proyeutu porque yá nun yeren abondos les anteriores. Por causa de la muerte del arquiteutu Ilkić en 1917, la execución de les obres, que tomaben non solo los cambeos y alteraciones del proyeutu orixinal sinón tamién el rescate de los planos perdíos, encargar al fíu del autor y arquiteutu del Ministeriu de Construcción, Pavle Ilkić. En 1920, según l'anováu proyeutu, siguir cola construcción que duró hasta 1926, cuando volvió parase.

La decisión sobre l'empiezu de la siguiente fase de realización del proyeutu foi tomada tres la muerte del rei Aleksandar Karađorđević en 1934, cuando'l Departamentu arquiteutónicu del Ministeriu de Construcción pasó a ser responsable de toles obres. El principal encargáu d'esti departamentu yera l'arquiteutu rusu Nikola Krasnov^[6] (1864- 1939). Yera la persona indicada pa trabayar nos proyeutos de dalgunos de los edificios más importantes de la capital pola so llarga esperiencia de trenta años nos proyeutos d'edificaciones públiques representatives, gracies a la cual consiguiera'l títulu de “Arquiteutu del Palaciu imperial rusu” y depués de “académicu d'arquiteutura”. Krasnov presentó'l proyeutu de decoración interior con tolos sos detalles, tales como la ellaboración de ventanes y puertes, decoración en estuco, paneles de madera, rexes metáliques decoratives y el diseñu de muebles.

El palaciu del Parllamentu Nacional foi termináu y consagráu el 18 d'ochobre de 1936 en presencia del rei Petar II Karađorđević, ventinueve años dempués del entamu de la construcción. La primer sesión, a la qu'asistieron tolos miembros del gobiernu, celebróse dos díes depués, el 20 d'ochobre de 1936 y hasta'l final del mesmu añu presentóse l'horariu oficial y axudicóse la función a toles dependencies. L'edificiu parllamentariu foi concebíu y executáu como una edificación monumental, representativa ya independiente, de base simétrica. L'estrictu respetu de los principios académicos de la dómina del so diseñu foi una espresión más fayadiza pa un palaciu d'esa función ya importancia. Nel resalte central del edificiu predomina'l pórticu col tímpanu triangular, soportáu por unes columnes colosales, sobre les que fuelga una elegante cúpula cola llinterna no más alto. La modelación esterior del edificiu cola ellaboración rústica del suétanu na piedra verde de Ripanj, la forma de les ventanes y pilastres que s'estienden a lo llargo de los dos altores centrales y terminen cola cornisa abalaustrada – tou ello apunta a los modelos neorenacentistas y neobarrocos.

Lamentablemente, la completa decoración heráldica entamada nel primitivu proyeutu, al igual que la escultural nos llaterales, nunca fueron realizaes. L'únicu adornu plásticu realizáu son los medallones representando a Atenes, Péricles, Demóstenes y Cicerón en resaltar llaterales, obra del escultor Đorđy Jovanović. La decoración sobre los portales, la escultura d'un ánxel con antorcha y caña d'olivar, foi realizada según el diseñu del escultor Petar Palavičini.

Una verja decorativa con candelabros estilizados, asitiada en 1937, según el proyeutu de Krasnov, yera una parte integral de la disposición ambiental del edificiu. Un segmentu de la verja yeren dos casetes de guardia con faroles estilizadas a lo cimero. La verja quedar nel sitiu hasta 1956, cuando la retiraron pola remodelación de la Plaza de Marx y Engels (l'actual Plaza de Nikola Pašić). Al llau de la monumental escalera d'accesu, en 1939 asitióse la composición escultural “Caballos negros xugando”, obra del escultor Toma Rosandić.

El programa del diseñu interior del edificiu parllamentariu presuponía un amoblamientu especial de les estancies oficiales representatives, de la Sala grande y la Sala pequeña, la sala de conferencies y los despachos de funcionarios. L'aspeutu de solemnidá del antepar coronáu pola cúpula, coles parés policromes y columnes, pilastres, nichos y logias, queda sorrayáu pel decorativu suelu de mármol. El fuerte calter simbólicu d'esti espaciu ta marcáu polos símbolos heráldicos y les escultures de los gobernantes. El gran antepar, conocíu tamién como “la sala de conversaciones”, representa l'espaciu central del parllamentu y ta decoráu con moldures en estuco y muebles en baxu relieve.

La Sala parllamentaria grande, allugada na ala derecha del edificiu, primero foi diseñada pa 200 y depués, tres el cambéu del proyeutu, pa 400 diputaos. Na ala opuesta, la esquierda, asítiase la Sala pequeña destinada a los trabayos del Senáu. En dambes sales, coles mesmes na sala del Conseyu de Ministros, les parés tán cubiertes cola decoración en estuco, ente que tolos muebles son de nozal.

Dos simétriques escaleres de mármol blanco comuniquen la planta baxa y les dependencies del pisu y la so decoración ta complementada con dos estatues de bronce, personificaciones de la Xusticia y de la Educación, xunto colos escudos del Reinu. Nel interior del pisu especialmente destaquen les dependencies destinaes a los comités alministrativu y financieru y la biblioteca, una de les más belles estancies del Parllamentu. El diseñu de los muebles de Krasnov reflexa'l gustu de la clase culta belgradense de la dómina. Les parés del Parllamentu tamién tán decoraes con venti frescos, pintaos mientres 1937 polos célebres pintores decorativos yugoslavos.

La construcción d'una see representativa del Parllamentu Nacional aguiyó'l procesu de europeización y emancipación de la cultura na sociedá civil serbia, averándola a les corrientes mundiales más modernes nel área de l'arquiteutura pública monumental. Amás de la importancia de la continuidá de la so función dende la construcción hasta'l presente, el Parllamentu Nacional tamién foi testigu de los acontecimientos más importantes de la vida política na hestoria yugoslava y serbia. Pol so valor arquiteutónicu, históricu, cultural y artísticu, el Parllamentu Nacional foi catalogáu como monumentu de cultura dende 1984.

Referencies

↑ 1.S. Dimitrijević i G. Gordić, Pozdrav iz Beograda, beograd na starim razglednicama iz zbirke dr Sergija Dimitrijevića, zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, Beograd 1986. G. Gordić, Stari dvor, Beograd, 2005.
↑ 2.S. G. Bogunović, Arhitektonska enciklopedija Beograda XIX i XX veka, Arhitektura, knjiga I, Beograd, 2005. G. Gordić, Novi dvor, Beograd, 2004.
↑ B. Nušić, Stari Beograd, Beograd, 1892. D. Stojanović, Kaldrma i asfalt: urbanizacija i evropeizacija Beograda 1890-1914, Beograd 2009. S. Vicić, Pozdrav iz Beograda: 1895-1941, knj.1 i 2, Beograd 2008.
↑ D. Đurić - Zamolo, Graditelji Beograda 1815-1914, Beograd 1981. Z. Manević, Leksikon srpskih arhitekata XIX i XX veka, Beograd 1999. G. Gordić, Arhitekta Konstantin A. Jovanović (zajedno sa Verom Pavlović Lončarski), Beograd, 2001. Lj. Nikić, Arhitekt Konstantin Jovanović, GMGB IV, Beograd 1957.
↑ S. G. Bogunović, Jovan Ilkić, Arhitektonska enciklopedija Beograda XIX i XX veka, Arhitekti, knjiga II, Beograd, 2005. Z. Manević, Leksikon srpskih arhitekata XIX i XX veka, Beograd 1999⁶ A. Kadijević, Estetika arhitekture akademizma XIX-XX vek, Beograd 2005.
↑ A. Kadijević, Estetika arhitekture akademizma XIX-XX vek, Beograd 2005.

Politika online, Beograd iz ruskog ugla, 11.10.2013. http://www.politika.rs/rubrike/Magazin/Beograd-iz-ruskog-ugla.lt.html Večernje novosti online, Uticaj ruskih arhitekata o Beogradu, 11.10.2013. http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:351235-Uticaj-ruskih-arhitekata-o-Beogradu S. G- Bogunović, Arhitektonska enciklopedija Beograda XIX i XX veka, arhitekti, tom II, Beograd 2005.

Bibliografía

Dosije spomenika kulture Zgrada Narodne skupštine, Zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda
Milojko Gordić, Ukrašavanje zgrade Narodnog parlamenta Kraljevine Jugoslavije od 1936. do 1939. godine, Nasleđy, II, Beograd, 1999, 95–104.
Gordana Gordić, Marko Popović, Dom Narodne skupštine, Nasleđy, III, Beograd, 2001, 58–88.
Vera Grujić, Nerealizovana fasadna skulptura na Domu Narodne skupštine, Nasleđy, IV, Beograd, 2002, 35–43.
Marko Popović, Zgrada Narodne skupštine – pravci istraživanja i Principi obnove, Nasleđy, IV, Beograd, 2002, 9–34.
Aleksandar Kadijević, O traganju za uzorima Adomadura Narodne skupštine , Nasleđy, VI, Beograd, 2005, 45–54. Jovan Ilkić, Projekat Adomadura narodne skupštine, glavna fasada, 1907.

[1] 1.S. Dimitrijević i G. Gordić, Pozdrav iz Beograda, beograd na starim razglednicama iz zbirke dr Sergija Dimitrijevića, zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, Beograd 1986. G. Gordić, Stari dvor, Beograd, 2005.

[2] 2.S. G. Bogunović, Arhitektonska enciklopedija Beograda XIX i XX veka, Arhitektura, knjiga I, Beograd, 2005. G. Gordić, Novi dvor, Beograd, 2004.

[3] B. Nušić, Stari Beograd, Beograd, 1892. D. Stojanović, Kaldrma i asfalt: urbanizacija i evropeizacija Beograda 1890-1914, Beograd 2009. S. Vicić, Pozdrav iz Beograda: 1895-1941, knj.1 i 2, Beograd 2008.

[4] D. Đurić - Zamolo, Graditelji Beograda 1815-1914, Beograd 1981. Z. Manević, Leksikon srpskih arhitekata XIX i XX veka, Beograd 1999. G. Gordić, Arhitekta Konstantin A. Jovanović (zajedno sa Verom Pavlović Lončarski), Beograd, 2001. Lj. Nikić, Arhitekt Konstantin Jovanović, GMGB IV, Beograd 1957.

[5] S. G. Bogunović, Jovan Ilkić, Arhitektonska enciklopedija Beograda XIX i XX veka, Arhitekti, knjiga II, Beograd, 2005. Z. Manević, Leksikon srpskih arhitekata XIX i XX veka, Beograd 1999⁶ A. Kadijević, Estetika arhitekture akademizma XIX-XX vek, Beograd 2005.

[6] A. Kadijević, Estetika arhitekture akademizma XIX-XX vek, Beograd 2005.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]