[go: up one dir, main page]
Saltar al conteníu

Keith Richards

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Keith Richards
Vida
Nacimientu Dartford[1], 18 d'avientu de 1943[2] (80 años)
Nacionalidá Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu
Familia
Padre Bert Richards
Madre Doris Dupree
Casáu con Patti Hansen (1983 – )[3]
Pareyes Haleema Mohamed (en) Traducir
Ronnie Spector
Linda Keith
Anita Pallenberg
Uschi Obermaier
Jolie Jones (es) Traducir
Lily Wenglass Green (en) Traducir
Fíos/es
Familia
Estudios
Estudios Wentworth Primary School (en) Traducir
Wilmington Academy (en) Traducir
Wilmington Grammar School for Boys (en) Traducir
(1954 - 1959)
Sidcup Art College (en) Traducir
(1959 - 1962)
Llingües falaes inglés[4]
Oficiu productor musical, cantautor, guitarrista, compositor, autobiógrafu, escritor, actor, artista d'estudiu
Miembru de The Rolling Stones
The Dirty Mac
Little Boy Blue & The Blue Boys (en) Traducir
Seudónimos Keith Richard[6] y Кит Ричард
Xéneru artísticu rock
blues rock
rock and roll
Rhythm and blues
Mena de voz Barítonu
Instrumentu musical guitarra
Discográfica Virgin Records
IMDb nm0724189
keithrichards.com
Cambiar los datos en Wikidata

Keith Richards (18 d'avientu de 1943, Dartford) ye un guitarrista, cantante, actor, compositor y productor británicu. Forma parte de la banda de rock The Rolling Stones, tando ininterrumpidamente na agrupación dende 1962, y xunto al cantante Mick Jagger y el batería Charlie Watts (únicos elementos que permanecen de la formación orixinal) son l'asociación más llarga na historia del rock.

Magar que casi toa'l so carrera musical haber desenvueltu como integrante d'esti grupu inglés, al igual que Jagger, tamién realizó trabayos en solitariu y xunióse a otros proyeutos musicales como The New Barbarians, xunto col so compañeru stone Ronnie Wood. Los sos materiales solistes, de la mesma que les composiciones de la banda, centrar en temes rock con influencies nel rhythm and blues y el blues.

A partir de mediaos de la década de los 60 convertir xunto a Jagger nel motor creativu de los Stones, componiendo dende esa dómina casi tolos cantares del grupu, y en delles ocasiones interpretando la voz principal, como "You Got the Silver" o "Happy". Dende la década de los setenta abasnó grandes diferencies con Jagger, situación que llegó al so puntu máximu mientres la metá de los 80, que coincidió cola edición de Talk is Cheap (1988) y darréu Main Offender (1992). Foi escoyíu pola revista Rolling Stone nel puestu númberu 4 de la Llista de los 100 guitarristes más grandes de tolos tiempos.[7]

Biografía

[editar | editar la fonte]

Primeros años

[editar | editar la fonte]

Keith Richards, nació'l 18 d'avientu de 1943 nel Hospital Livingstone del pobláu de Dartford, allugáu nel noroeste del estáu de Kent, Inglaterra. Foi'l fíu únicu del matrimoniu conformáu por Bert Richards, obreru mancáu mientres la Segunda Guerra Mundial, y Doris Dupree Richards.[8] Los sos güelos paternos yeren socialistes y líderes cíviles[8] ente que'l so güelu maternu, Augustus Theodore "Gus" Dupree, foi miembru de la banda de jazz Gus Dupree and his Boys.[9] La so madre introdució-y na música de Billie Holiday, Louis Armstrong y Duke Ellington, y mercó-y la que foi la so primer guitarra —una Rosetti acústica— por siete llibres.[10] El so padre nun vía con demasiáu presto que pasara enforma tiempu cola so guitarra.[11]

Mientres la so infancia, xunto cola so madre, solía visitar al so güelu Gus, quien lu introdució na música popular d'esos díes, como Max Miller, Arthur English y Jimmy James. El so güelu foi una de les influencies tempranes del guitarrista pa convertise en músicu.[9] Dexando'l preescolar tras, ingresó en 1951 a la Wentworth Primary School, la mesma onde conoció al so futuru compañeru de grupu Mick Jagger. Mick y Keith yeren namái conocíos a pesar de que vivíen nel mesmu vecinderu. Richards dexó de frecuentar a Jagger cuando se camudó a otru vecinderu.[12]

Dende 1955 asistió a la Dartford Technical School (agora llamada Wilmington Grammar School),[13][14] onde foi parte del coru de la escuela formando parte del tríu de sopranos. Mientres esti tiempu realizó munches presentaciones, inclusive una na Abadía de Westminster frente a la Reina Sabela II.[15] En 1959 foi espulsáu de la escuela por absentismo. Darréu treslladóse a Sidcup, conceyu de Bexley (Londres), pa estudiar na Sidcup Art College.[16] Naquel llugar Keith tuvo enforma tiempu pa desenvolver y ameyorar la so téunica como guitarrista, al igual que pa escuchar a los bluesman americanos Little Walter y Big Bill Broonzy.[17] Mientres la so estancia en Sidcup conoció a Dick Taylor. Col so nuevu compañeru empezó tempranamente nesta dómina a esperimentar con drogues.[18]

The Rolling Stones

[editar | editar la fonte]

En 1960, Keith y Mick realcontráronse de casualidá nuna estación de metro de Londres. Mientres Jagger asistía a la London School of Economics,[19] Richards reconocer y empezaron a falar. Mick llevaba sol so brazu unos LP de Chuck Berry, Little Walter y Muddy Waters por cuenta de que, al igual que Keith, yera fanáticu del R&B norteamericanu. El futuru cantante pidiera per corréu a los Estaos Xuníos estos LP, cosa que sorprendió al guitarrista por cuenta de que estos materiales yeren bien raros en Gran Bretaña.[20] Poco tiempu dempués afayaron que teníen un amigu mutuu, Dick Taylor, colo qu'empezaron la so amistá y xunto col mesmu Taylor formaron el grupu aficionáu Little Boy Blue and the Blue Boys.[19][21] Al poco tiempu pasaron al grupu Blues Incorporated d'Alexis Korner.[22] Conocieron al tamién guitarrista, fundador y primer líder de los Stones Brian Jones (nesi entós sol nome artísticu de "Elmo Lewis") dempués d'una presentación a principios de 1962. Dempués de falar con él, xunir a Blues Inc. acompañáu del pianista Ian Stewart y de Geoff Bradford.[23]

Na primavera de 1962 Bradford abandonó a Blues Inc. y pocu dempués el mesmu líder del grupu, Alexis Korner, tamién se desvenceyó de l'agrupación de mano a trabayar en solitariu como productor.[24] Tiempu dempués adquieren los servicios de Tony Chapman, y realicen la so primer presentación como grupu'l 12 de xunetu de 1962 nel Marquee Club de Londres.[21] Chapman dexar llueu, al nun poder compatibilizar el grupu col so trabayu de comerciante, al igual que Taylor, tres una desastrosa presentación en Watford.[25] Cuando Taylor abandonar, Brian Jones camudó-y el nome a l'agrupación pol de The Rolling Stones, dempués de qu'escuchara'l cantar "Rollin' Stone" de Muddy Waters.[26] Incorporar a la banda'l baxista Bill Wyman en sustitución de Dick Taylor n'avientu d'esi añu y el batería Charlie Watts reemplazando a Chapman en xineru de 1963.[27] El publicista Andrew Loog Oldham rápido robló un contratu cola banda xunto col so amigu Eric Easton, convirtiéndose Oldham nel primer representante oficial de la banda. Tres un conciertu na llocalidá de Richmond, al poco tiempu fueron fichaos pola discográfica Decca Records. Oldham quitó a Stewart de la formación porque nun lo vía como un "teen idol" (ídolu xuvenil) y díxo-y a Richards que se quitar la "s" del so apellíu por que sonara meyor: "Keith Richard", empareyar col apellíu de Cliff Richard, una estrella del pop británicu de la dómina. Editaron el so primer material discográfico en 1964 col títulu de England's Newest Hitmakers y a este siguiéronlu númerosos ésitos en Gran Bretaña, anque siguíen siendo casi desconocíos n'América. L'ésitu atayante llegó-yos cola publicación en 1965 del senciellu "(I Can't Get Non) Satisfaction", que'l so riff característicu foi obra del propiu Richards: una nueche, mientres s'agospiaba nel hotel Fort Harrison en Clearwater, Florida mientres la tercer xira norteamericana del grupu, espertóse de secute y tocó el riff qu'abre "Satisfaction" enantes de volver a la cama.[28] La lletra foi casi na so totalidá obra de Jagger, mas non el títulu del cantar, que se-y atribuyó al guitarrista. Suxirióse que pudo salir d'una llinia del senciellu de 1955, "30 Days" de Chuck Berry.[29] Esta composición punxo a la banda na escena musical mundial, y convirtióse nel so primer ésitu a nivel global.[30] L'añu de 1967 foi malu en términos xenerales pa los británicos. A principios de febreru, el periódicu británicu The News of the World acusó a Mick Jagger de consumir LSD, y una selmana más tarde Jagger y Richards fueron arrestaos y encarcelaos por posesión de drogues,[31] anque en xunetu ambos fueron lliberaos tres la presión de los sos siguidores.[32] N'avientu del mesmu añu llanzaron Their Satanic Majesties Request que foi duramente criticáu por tratar d'asonsañar al Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band de The Beatles, los rivales de los Stones, lo qu'auníu a les ventes insatisfactories de la producción, supunxo lo qu'hasta agora ye consideráu'l fracasu más grande na carrera de The Rolling Stones.[33]

A partir de 1968 empiecen a vivir una etapa bien satisfactoria musicalmente falando. Esi mesmu añu publiquen el primeru de los consideraos polos críticos musicales meyores álbumes de la banda: Beggars Banquet, acompañáu por un programa de televisión tituláuThe Rolling Stones Rock and Roll Circus, nel que Richards xunir a John Lennon, Eric Clapton y Mitch Mitchell pa formar el supergrupu The Dirty Mac, qu'interpretó "Yer Blues" de The Beatles mientres la so presentación. Al Beggars siguió-y un añu más tarde Let It Bleed, nel que s'inclúi "You Got the Silver", primer cantar interpretáu por él como miembru de los Stones (les otres fueren curties aportaciones como en "Salt of the Earth" onde namái interpreta'l primer versu). A finales de los sesenta empezó una amistá col pioneru del country-rock Gram Parsons, que tuvo una fuerte influencia nel gustu de Richards pola música country y na presencia d'esti xéneru en delles de les composiciones de la banda.[34] Publiquen Sticky Fingers en 1971, dempués d'una llarga disputa col so anterior mánager Allen Klein, que relevara a Oldham a partir de 1968, y en concluyendo'l so contratu con Decca Records. El discu foi un ésitu, pero magar ello, los Rolling taben empeñaos col fiscu británicu, polo que decidieron a finales del añu abandonar Inglaterra siguiendo'l conseyu del so asesor financieru Rupert Lowenstein.[35] Establecer en Francia y dispunxéronse a la grabación del so nuevu material.[36] Ende arrendó un château llamáu Villa Nellcôte pa él, para Anita Pallenberg (ex-pareya de Brian Jones y la so novia dende finales de la década pasada) y pal fíu de dambos, y que'l so suétanu convertir nel cuartel de la banda y llugar de grabación del discu.[37] La grabación tuvo marcada por munchos problemes (mientres aquellos díes robáron-y delles de les sos guitarres) y pol so creciente adicción a la heroína, lo que lu llevaba a ausentase frecuentemente de les sesiones de grabación.[38] El 12 de mayu de 1972 edítase Exile on Main St., la considerada obra maestra de la banda[39] y unu de los más importantes discos de la música contemporánea.[40] "Tumbling Diz" foi'l primer corte, con gran ésitu en dambos llaos del Atlánticu, ente que "Happy" salió de siguío en xunetu d'esi añu, siendo este l'únicu senciellu de la banda que Richards interpreta. Convertir nun ésitu, llegando al puestu númberu 22 de les llistes americanes.[41] N'avientu, Keith y la so muyer Anita fueron arrestaos so l'acusación de posesión d'heroína y por dexar l'usu de la so casa y del so yate "Mandrax" pal consumu de dicha sustancia, anque fueron lliberaos más tarde.[42]

Mientres 1973 graben en Xamaica el que sería'l so siguiente discu, Goats Head Soup, que foi acompañáu por "Angie", unu de los ésitos más grandes na historia de la banda. Esti cantar foi escrita principalmente por él, inspiráu na so novia Anita Pallenberg.[43] La siguiente producción It's Only Rock'n'Roll tuvo al cargu de la pareya de compositores, anque sol pseudónimu de "The Glimmer Twins", por cuenta de la grave adicción de Jimmy Miller, productor de los sos discos dende 1968. Magar que Glimmer taba conformáu por Jagger y Richards, el primeru fíxose cargu de la mayoría de la producción pola mor del estáu bien deterioráu del guitarrista. En 1976 editen otru discu, Black and Blue, siguíu por una gran xira europea de promoción, mientres la que Keith amosábase entá más deterioráu que n'años anteriores. A principios de 1977 ye arrestáu en Canadá so los cargos d'importación d'estupefacientes[44] (atopáronse-y 22 gramos d'heroína nel so cuartu d'hotel)[45] pero llibrar de dir a la cárcel porque'l fiscal de la Corona reconoció que Richards adquirió la droga n'entrando al país del norte. Solamente pagó una fianza.[46] Sicasí, el xuiciu enllargar por más d'un añu, y a la fin la corte obligó-y a emprestar servicios comuñales, dando dos conciertos gratuitos pa la CNIB (un Institutu d'asistencia pa les persones invidentes) en Oshawa, Ontario. Esto desencadenó la creación, xunto col so compañeru y recién miembru de los Stones Ronnie Wood, del grupu The New Barbarians, pa tocar nos shows del 22 d'abril de 1979. Esto motivó finalmente a que fixera un esfuerciu pa terminar cola so adicción, lo qu'a la llarga resultó un gran ésitu personal pa Richards.[47] Mientres esta dómina pon fin a la so rellación con Anita Pallenberg, (cola que tuvo xuníu mientres 15 años: en 1969 nació'l so fíu Marlon y en 1972 facer Dandelión, que sufrió entueyos porque la so madre tomó drogues mientres l'embaranzu), por cuenta de que la so rellación empezaba a ser bien enterria dende la muerte en 1976 del so tercer fíu (un neñu de nombre Tara)[48] y pola incapacidá d'ella pa controlar la so adicción a la heroína, ente que él lluchaba por rehabilitar se.[49]

En dixebrándose de Pallemberg, Richards casóse en 1983 cola modelu y actriz Patti Hansen, cola que tien dos fíos, Theodora Dupree (1985) y Alexandra Nicole (1986).[50]

Discografía oficial

[editar | editar la fonte]

En 1978 edita la so primer grabación en solitariu, tratar del single "Run Rudolph Run" na cara A y "The Harder They Come" na B.
En 1988 debuta en solitariu col so discu Talk is cheap.
En 1991 edítase Live At the Hollywood Palladium.
En 1992 llanza Main Offender.
En 2010 llánzase la escoyeta Vintage Vinos bien pocu espublizada.
En 2015 llánzase Crosseyed Heart.

Temes de The Rolling Stones cantaos por Keith Richards

[editar | editar la fonte]
  • You Got The Silver (1969, Let It Bleed)
  • Happy (1972, Exile On Main Street)
  • Coming Down Again (1973, Goat's Head Soup)
  • Before They Make Me Run (1978, Some Girls)
  • All About You (1980, Emotional Rescue)
  • Little T & A (1981, Tatoo You)
  • Wanna Hold You (1983, Undercover)
  • Too Rude (1986, Dirty Work)
  • Sleep Tonight (1986, Dirty Work)
  • Can't Be Seen (1989, Steel Wheels)
  • Slipping Away (1989, Steel Wheels)
  • The Worst (1994, Voodoo Lounge)
  • Thru And Thru (1994, Voodoo Lounge)
  • You Don't Have To Mean It (1997, Bridges To Babylon)
  • Thief In The Night (1997, Bridges To Babylon)
  • How Can I Stop (1997, Bridges To Babylon)
  • Losing My Touch (2002, Forty Licks)
  • The Nearness Of You (2004, Live Licks)
  • This Place Is Empty (2005, A Bigger Bang)
  • Infamy (2005, A Bigger Bang).
  • Hurricane (2005, discu a beneficiu del Hurricane Katrina Fund partíu en conciertos)
  • Connection (2007, Discu/Film Shine a Light)

Temes de The Rolling Stones con Richards compartiendo voz principal con Jagger

[editar | editar la fonte]
  • The Singer Not The Song (1965, Llau B del single Get Off Of My Cloud, December's Children)
  • Connection (1967, Between The Buttons)
  • Something Happened To Me Yesterday (1967, Between The Buttons)
  • Salt Of The Earth (1968, Beggar's Banquet)
  • Brown Sugar (1971, Sticky Fingers)
  • Rocks Off (1972, Exile on Main St.)
  • Rip This Joint (1972, Exile on Main St.)
  • Tumbling Diz (1972, Exile on Main St.)
  • Torn and Frayed (1972, Exile on Main St.)
  • Soul Survivor (1972, Exile on Main St.)
  • Memory Motel (1976, Black And Blue)
  • Sweethearts Together (1994, Vodoo Lounge)
  • Anyway You Look At It ( 1998, Llau B del Single Saint Of Me, Rarities)

Anécdotes

[editar | editar la fonte]
  • Ta consideráu'l cuartu meyor guitarrista de tolos tiempos según "la llista de los 100 ameyores guitarristes de tolos tiempos" de la revista Rolling Stone.
  • En mayu de 2006 anúnciase que sufrió un accidente mientres taba na so biblioteca cuando intentaba llegar a los llibros de les estanteríes cimeres, sufre un golpe na cabeza y a los díes ye consciente del dolor, de resultes d'ello opérase de quebrar del craniu en Nueva Zelanda (el ciruxanu que-y practica la operación yera fan so cuando yera moza); aplazar a consecuencia'l conciertu de finales de mayu en Madrid, Barcelona y París por tiempu indefiníu, mientres se recupera d'una operación na cabeza polos daños sufiertos. Sicasí, al poco tiempu la xira europea volver# a entamar con un Richards en perfectu estáu.
  • En 2007 actuó en Pirates of the Caribbean: At World's End, dando vida a Teague Sparrow, padre del personaxe Jack Sparrow.
  • N'abril de 2007 declara nuna entrevista cola revista musical británica NME qu'esneldó les cenices del so padre entemecíes con cocaína, xenerando una gran movición mediática. Darréu, unu de los representantes de los Rolling Stones desmentiría tal declaración.[51]
  • Ganó'l premiu a les boles de fierro nos Guys Choice Awards 2011
  • En 2011 participó nuevamente como Teague Sparrow en Pirates del caribe: en marees misterioses.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 11860032X. Data de consulta: 16 ochobre 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ URL de la referencia: https://people.com/all-about-keith-richards-kids-7508738.
  4. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  5. ↑ Data de consulta: 8 febreru 2019.
  6. ↑ Afirmao en: catálogu de la Biblioteca Nacional Checa. Identificador NKCR AUT: ola2002151808. Data de consulta: 30 agostu 2020.
  7. ↑ Los 100 guitarristes más grandes de tolos tiempos. Rolling Stone. 27 d'agostu de 2003. http://www.rollingstone.com/news/story/5937559/the_100_greatest_guitarists_of_all_time. Consultáu'l 27 d'agostu de 2007. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Bockris 1993. pgs. 17-18.
  9. ↑ 9,0 9,1 Bockris 1993. pgs. 29-30.
  10. ↑ Bockris 1993. pg. 33.
  11. ↑ St. Michael, Mick (1994). In His Own Words: Keith Richards. Omnibus Press, páx. 75. ISBN 0-7119-3636-X.
  12. ↑ Bockris 1993. pg. 20, pg.22
  13. ↑ Bockris 1993. pg. 22
  14. ↑ «The Archives: Famous Old Boy Keith Richards». Old Dartechs' & Wilmingtonians' Association. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-03-07. Consultáu'l 2 de marzu de 2008.
  15. ↑ Bockris 1993. pg. 27-28
  16. ↑ Bockris 1993. pg. 30.
  17. ↑ Bockris 1993. pg. 34-35.
  18. ↑ Bockris 1993. pg. 35-36.
  19. ↑ 19,0 19,1 «The Rolling Stones Biography». Rolling Stone magacínRolling Stone. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-08-02. Consultáu'l 6 de xunu de 2006.
  20. ↑ Greenfield, Robert (1981). The Rolling Stone Interviews - Keith Richards. New York: St. Martin's Press/Rolling Stone Press. ISBN 0-312-68954-3.
  21. ↑ 21,0 21,1 Loewenstein, Dora; Philip Dodd (2003). According to the Rolling Stones. San Francisco: Chronicle Books. ISBN 0-8118-4060-3.
  22. ↑ Muniesa, Mariano (1995). Rolling Stones: Viaxe Al Infiernu Del Rock N'Roll. VOSA SL. ISBN:8482180177. Páxina 12
  23. ↑ Vázquez, Gustavo (2005). The Rolling Stones: Baillando col Diablu. Trafford Publishing. ISBN:155395677X. Páxina 19
  24. ↑ Muniesa, Mariano (1995). Rolling Stones: Viaxe Al Infiernu Del Rock N'Roll. VOSA SL. ISBN:8482180177. Páxina 14
  25. ↑ Muniesa, Mariano (1995). Rolling Stones: Viaxe Al Infiernu Del Rock N'Roll. VOSA SL. ISBN:8482180177. Páxina 15
  26. ↑ «Muddy Waters:Rollin' Stone». Rolling StoneRolling Stone.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2006-05-09. Consultáu'l 21 d'avientu de 2006.
  27. ↑ Vázquez, Gustavo (2005). The Rolling Stones: Baillando col Diablu. Trafford Publishing. ISBN:155395677X. Páxina 21
  28. ↑ Booth, Stanley (1994). Keith Richards: Till I Roll Over Dead. Headline Book Publishing, páx. 51. ISBN 0-7472-0770-4.
  29. ↑ McPherson, Ian. «Track Talk: Satisfaction». Consultáu'l 31 de marzu de 2008.
  30. ↑ Vázquez, Gustavo (2005). The Rolling Stones: Baillando col Diablu. Trafford Publishing. ISBN:155395677X. Páxina 35
  31. ↑ Muniesa, Mariano (1995). Rolling Stones: Viaxe Al Infiernu Del Rock N'Roll. VOSA SL. ISBN:8482180177. Páxina 88
  32. ↑ Muniesa, Mariano (1995). Rolling Stones: Viaxe Al Infiernu Del Rock N'Roll. VOSA SL. ISBN:8482180177. Páxina 22
  33. ↑ Vázquez, Gustavo (2005). The Rolling Stones: Baillando col Diablu. Trafford Publishing. ISBN:155395677X. Páxina 117
  34. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «Rolling Stones Biography». All Media GuideAll Music Guide. Consultáu'l 21 d'avientu de 2006.
  35. ↑ «Mick Jagger's Secret Divorce». Evening StandardEvening Standard & Metro Media Group. Consultáu'l 30 de setiembre de 2008.
  36. ↑ Moerer, Keith. «"Reviews: Exile on Main St."». harpharp. Consultáu'l 3 de xineru de 2008.
  37. ↑ «Exile on Main St.» (inglés). Timeisonourside.com. Consultáu'l 28 de febreru de 2008.
  38. ↑ Davis, Stephen (2002). Ibid. Páxines 285 a 291
  39. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «Exile on Main St.». All Music. Consultáu'l 21/09/07.
  40. ↑ Rolling Stone. «The RS 500 Greatest Albums of All Time». Archiváu dende l'orixinal, el 2013-06-22. Consultáu'l 22/09/07.
  41. ↑ Elliott, Martin (2002). The Rolling Stones: Complete Recording Sessions 1962-2002. Cherry Red Books, páx. 189. ISBN 1-901447-04-9.
  42. ↑ Muniesa, Mariano (1995). The Rolling Stones: viaxe al infiernu del rock n'roll. Ediciones VOSA SL. ISBN 84-8218-017-7. Páxina 45
  43. ↑ Janovitz, Bill. «Angie». All Music. Consultáu'l 3/01/07.
  44. ↑ Sandford, Christopher. Keith Richards: Satisfaction, Caroll & Graf: New York, 2003, p. 225
  45. ↑ Greenspan, Edward (editor), Regina v. Richards 49 C.C.C. (2d), Canadian Criminal Cases (1980), Canada Law Book. p. 518
  46. ↑ Greenspan, Edward (editor), Regina v. Richards 49 C.C.C. (2d), Canadian Criminal Cases (1980), Canada Law Book. p.517-527
  47. ↑ The Rolling Stones Biography. Archiváu 2008-08-02 en Wayback MachineRolling Stone. Rolling Stone magacín. Consultáu'l 2006-06-06.
  48. ↑ [1]Rolling Stone. David Fricke - 14 d'Ochobre de 2010. Asina va ser l'autobiografía de Keith Richards.
  49. ↑ Sandford, Christopher. Keith Richards: Satisfaction, Caroll & Graf: New York, 2003, p. 232-3, 248-250
  50. ↑ [2]L'Universu. Miércoles, 18 d'avientu, 2013. Keith Richards, guitarrista de los Rolling Stones cumple 70 años.
  51. ↑ elpais.com (2007) - «Keith Richards niega agora qu'hubiera esnifado les cenices del so padre» - Consultáu'l 2 de febreru de 2011

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Keith_Richards&oldid=4288512»